دوسال پیش بود

خداقسمت کرد به فواصل زمانی کوتاه تو یک سال,

سه بار به زیارت  خورشید طوس و پناه ایران زمین علی بن موسی الرضا(ع)

مشرف شدم.

یادمه که خیلی به خودم می بالیدم که چه قدر امام رضا(ع) ما رو دوست داره

که این قدر زود زود ما رو می طلبه اون هم تو چه ایامی روزهای ماه رجب, روز عرفه و...

خلاصه خیلی خوشحال بودیم و به خودمون افتخار می کردیم که ما کسی هستیم.

اون روزها گذشت و چشم به هم زدیم دیدیم قریب به یک ساله که ما به زیارت ثامن الحجج

مشرف نشدیم.

یادمه قبلنا وقتی یکی می گفت من یک ساله مشهد نرفتم تو دلم می گفتم چه قدر این آدمها غافلند

و چه قدر امام رضا(ع) به ما توجه داره که سالی دو سه بار ما رو می طلبه

اما وقتی به خودم اومدم که من یک ساله که به زیارت نرفتم

انگار همه حرف های خودم یادم اومد

چه قدر به خودم می بالیدم

وغافل از اینکه همه ی اون طلبیدن ها دعوتی از جانب خود اون بزرگوار بود و

منتی بر سر من نالایق

و لطفی که نشان از بزرگی اون بزرگوار داشت و کوچکی من در برابر این بزرگی

واینکه فکر می کردم تنها باید برا رفتن به زیارت مکه و کربلا در خونه خدا رفت

وبخوایم که مارو بطلبن

وچون نعمت وجود امام هشتم در نزدیکی ماست ازشون غافلیم که ایشون هم

یکی از شعاع های خورشید امامتن

وچه بسا ثواب زیارتشون از امام حسین(ع) هم بیشتره ,

چرا که حضرت جوادالائمه (ع) در پاسخ به ابن مهزیار که پرسید:

" زیارت حضرت رضا(ع) با فضیلت تر است یا زیارت اباعبدالله (ع), فرمودند:

" زیارت پدرمن فضیلتش بیشتر است واین به خاطر آناست که همه ی مردم اباعبدالله را زیارت

می کنند , ولی پدر من را کسی جز شیعیان خاص زیارت نمی نماید."1

و موسی بن جعفر (ع) خطاب به یحیی بن سلیمان گویند:

"کسی که قبر فرزندم را زیارت کند در نزد خدا برای او مثل ثواب هفتاد حج پذیرفته شده است

وبلکه هفتصد حج و هفتادهزار حج و چه بسیار حجی که قبول نمی شود.

کسی که او را زیارت کند وشبی نزد قبر ار بماند مثل کسی است که خدا را در عرشش زیارت کرده است

وزمانیکه قیامت فرا رسد بر روی عرش خدا 4نفر از اولین و4 نفر از آخرین خواهند بود

که از اولین نوح و ابراهیم و موسی و عیسی(علیهم السلام)

واز آخرین محمد و علی و حسن و حسین(علیهم السلام) هستند

سپس ریسمانی کشیده می شود و کسانی که به زیارت قبور امامان رفته باشند همراه ما می نشینند

آگاه باشید که بلندترین آنه از جهت درجه و نزدیک ترین آنها از جت پاداش الهی زایرا فرزندم

علی(ع) هستند."2

 

خلاصه از اون روز که فهمیدم نزدیک یه  یکساله به زیارت نرفتم

خیلی دلم گرفت

هرکی می گفت :"می خوام برم مشهد " میگفتم سلام ما رو خیلی برسون و ازشون بخواه که ماهم بطلبن

بعد که ازون جدا می شدم

 

 چشمام پر اشک می شدو رو به حضرت از راه دور سلامی می دادم و می گفتم:

"آقا جان ما عمری سر خوان کرم شما نان و نمک خوردیم,

ببخشش که پنداشتم من کسی بوده ام, که افتخار همنشینی با شما نصیبم شده,

حال آنکه از بزرگی تو بود که این گدای بی سرو پا را در کنار سفره ات جای داده بودی

ولی مولا جان, دلم خیلی خیلی برایتان تنگ شده, به بزرگی خودتون از این خطای من درگذرید

ما به نون و نمک شما خاندان عادت کردیم ونمک هر سفره ای به کام ما نمی نشند"

 

خلاصه خیلی دلم گرفته بود و احساس می کردم به خاطر این بی توجه ای حالا حالا ها

روزیم نمی شه به زیارت امام رضا(ع) برم.

 

اما از اون جایی که این خاندان , خاندان بزرگی و کرم اند

وعادتهم الاحسان و سجیتهم الکرم اند

هفته پیش پس از یک سال دوباره بهم اجازه  دادن وارد اون حریم باصفا بشم

وبه این چشمای آلوده از گناه اجازه دادن یک بار دیگه به اون گنبد با صفا چشم بدوزم

 

این بار بیش از هر بار به کوچکی خودم در برابر این بزرگوار پی برده بودم

ودانستم که کرامت از میزبان هست که درب منزل خویش را به روی این

گدای آلوده باز نموده.

ای راهب کلیسا دیگر مزن به ناقوس                                                                          

                                                            خاموش کن صدارا، نقاره می زند طوس

آیا مسیح ایران کم داده مرده را جان                                                                             

                                                         جانی دوباره بردار با ما بیا به پابوس

آنجا که خادمینش از روی زائرینش                                                                                

                                                       گرد سفر بگیرند با بال ناز طاووس

خورشید آسمان ها در پیش گنبد او                                                                             

                                                      رنگی ندارد آری چیزی شبیه فانوس

رویای ناتمامم ساعات در حرم بود                                                                               

                                                        باقی عمر اما افسوس بود و کابوس

وقتی رسیدی آنجا در آن حریم زیبا                                                                              

                                                         زانو بزن به پای بیدار خفته در طوس...

                                                   

                                                                                                                                                                        واکنون در آستانه میلاد فرزندش جوادالائمه می خواهم که از خدا بخواهد که بر

جدایی ما و امام زمانمان خاتمه بخشد وبه جود وبخشش خود و به حرمت جوادالائمه

تتمه غیبتش را بر ما بخشیده و لیاقت درک محضرش را به ماعطا نماید

وبه حرمت این ماه رجب که ماه شادمانی اهل بیت است

با ظهور آخرین سلاله از این خاندان قلب این بزرگواران را مسرور سازد.

 

آمین

 

1-     بحار ج38 ص102 ح 34/ عیون اخبارالرضاج2 ص 261

2-     بحار ج41ص102ح46

 

پیش نوشت:

از همه دوستان به خاطر آنکه نتوانستم خداحافی کنم عذر می خواهم

اما دعاگوی همه شما عزیزان بودم امید که هر چه زودتر زیارت آن بزرگوارنصیب شما گردد

واگر رفتید این حقیر را از دعای خویش فراموش نسازید