گامهایش را استوار برمی داشت
گویی کوههایی با عظمت را با خود به همراه می آورد که لرزه ای بر اندامشان نمی افتاد
صدای گامهایشان لرزه بر اندام نجرانیان انداخته بود
اینان که اند که محمد(ص) با خود آورده
وناگاه چشمان حیرت زده نجرانیان به دو کودک که یکی در آغوش پیامبر جای داشت
ودیگری دستان مبارک حضرتش را گرفته بود افتاد
و زنی که سیاهی چادرش چشمانشان را تیره وتار کرده بود
ومردی پر صلابت که  در عقب ایشان می آمد
چگونه محمد(ص) عزیزان خویش را برای نازل گشتن عذاب با خود آورده
در دیده هاشان ذره ای ترس و دلهره پیدا نیست
دیگر جای تردیدی نمانده که حق با محمد وال محمد(صلوات ا... علیهم) است
دست به نفرین بالا بردنشان همان وهلاکت ابدی  نجرانیان همان
واین واقعه آیتی شد بر حقانیت نبوت محمد و امامت نفس او علی بن ابیطالب و ابناء او
 ودرس عبرتی برای هرآنکه در برابر ایشان قدعلم کند  در حالیکه حجت بر او تمام گشته
چرا که خداوند خطاب به پیغمبرش فرمود:
فمن حاجک فیه من بعد ماجائک من العلم فقل تعالوا ندعوا ابناءنا وابناءکم و نساءنا و نساءکم
وانفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنه الله علی الکاذبین


پیش نوشت: سالروز مباهله سند حقانیت محمد والش(ص) و معرفی امیرمومنان به عنوان نفس پیغمبر
                بر تمامی پیروان این خاندان تبریک باد
                باشد که خردمندان عبرت گیرند وبی خردان بر خاک مذلت نشینند

پیش نوشت: باعرض شرمساری به پیشگاه امیرمومنان که در ایام تاجگذاری اش به امیری دو سرا قلمم
                در عظمت او خطی ننوشت و به گفتار بسنده نمود چرا که عظمت حضرتش و توصیف فضایلش
                از ظرفیت قلم خارج و از محدوده صفحات فراتر است