بعضی اوقات فکر می کنم گاهی ما آدما چقدر بی انصاف وپر توقع هستیم
موقعی که خودمون محق هستیم یک سر سوزن حاضر نیستیم از حقمون کوتاه بیاییم
وموقعی که حق با دیگری است اون فرد رو خودخواه وکینه ای می نامیم
چرا ما عادت کردیم که هر چه قدر دلمون میخواد بلا سر دیگران بیاریم
واگه وقتی سرمون به سنگ خورد ومتبه شدیم تنها با یک عذرخواهی ساده قضیه رو به نفع خودمون تموم کنیم
اگه هم طرف مقابلمون بگه که نمی گذرم پیش همه از یک دنده بودن وخودخواه بودنش گله می کنیم
طوری که بمبارانی از اعتراضات که آقا چرا نمی گذری , لذتی که در عفو در انتقام نیست
وخلاصه هزار جور از این حرفا به سومون سرازیر میشه
ومجبوریم تسلیم بشیم وبگذریم
ولی گاهی گذشت نکردن هم چیز خوبی است
گاهی وقتی می بینیم که دربرابر خطامون به راحتی ازمون میگذرن
این خود مارا جری برای انجام خطای بعدی می کنه
خدایی که اون قدر رئوف ومهربونه هم توبه رو زمانی می پذیره که پشیمان شده وسعی در جبران اشتباه کنید
وتا گوشتی که از حرام برتنمان روییده آب نکنیم طعم واقعی توبه رو نچشیدیم
تازه همین خدا گفته که من از حق خودم شاید بگذرم ولی از حق الناس نمی گذرم
نمی خوام بگم گذشت چیز بدی است
چرا حلالیت گرفتن های ما فقط به زمان رفتنمون به سفر حج وکربلا
یا به شب های قدر واحیا ختم میشه
یا زمانی که بدونیم دیگه فرصتی برامون نمونده وباید هرچی انبار کردیم تو این دنیا بایدبذاریم وبریم
تازه اون موقع هم تنها به گفتن یک حلالیت ساده ختم به خیرش می کنیم
ولی واقعیت اینه که حق الناس به این راحتی ها جبران نمیشه
چه بسیار بزرگانی که با همه احتیاط های شرعی به خاطر یک حق کوچیک
سالها تو برزخ گرفتارن
پس ساده نگیریم
ویادمون باشه بزرگترین حق بعد حق خدا به گردن ما
حق امامییه که به یمنش روزی خورده نفس کشیده وتو این زمین راه میریم
پس تا دیر نشده برای ادای حقمون کاری کنیم

جای شرمساری که حتی ندونیم کیه که به سراغش بریم
پس اسمشو بهت میگم فقط هر وقت خواستی صداش بزنی بگو:

یا صاحب الزمان